Wie loopt er nu voorop?

Weten cliënten/patiënten meer van technologie af dan ‘professionals’?

Schrikken was het…

Nu zal je jezelf afvragen, wat dan en wat heeft dat met voorop lopen te maken? Ik ga alvast iets verklappen. Ik doe onderzoek en in de verhalen die ik hoor weten cliënten, patiënten, burgers, etc. vaak meer van technologie af dan ‘professionals’.

Ik besef mij ook dat de ‘pr….’ tussen haakjes ietwat gemeen is. Tegelijkertijd vraag ik mij dingen af van, hoe kan het!? Als ik de definitie professional bekijk wordt het omschreven als vakman en vakvrouw. Bijvoorbeeld een timmerman die een ambacht verricht of een zorgprofessional die zorg verleent.

Mijn vader was timmerman. Met hamer en beitel verrichte hij wonderen, hij maakte de mooiste dingen. Hij is er niet meer en daarom hadden we een tijd later een andere timmerman nodig. Dit was een 65 jarige klusjesman die bij ons kwam klussen. Natuurlijk had hij nog een hamer en een beitel.

Voor mijn studie doe ik narratief/verhalend onderzoek. Ontzettend leuk, want ik mag naar verhalen luisteren. De verhalen die mij het meest boeien zijn de verhalen van cliënten, patiënten, leerlingen en burgers. Afgelopen week had ik er twee, die ik niet uit mijn hoofd kan krijgen.

Eén ging over een patiënt die revalideerde. Tot mijn verbazing gebruikte het revalidatiecentrum nul technologie in de daadwerkelijke behandeling. De patiënt had juist veel verstand van technologie en vertelde mij dat ze volop technologie gebruikte voor onder andere slaap, voor dagplanning, voor onthouden en noem maar op. Dit had ze zelf bedacht. Ik dacht nog, wat een geluk dat ze er veel van af weet en wat jammer dat er niet meer mensen gebruik van kunnen maken.

Maar ik dacht ook, in hoeverre ben je vakman/vakvrouw als je het stukje technologie weglaat. De oude klusjesman liet het in ieder geval niet weg en had zijn tacker.

Gisteren had ik weer onderzoek. Voor de volledigheid, mijn onderzoek gaat over wat de invloed is van gebruikers betrekken bij de implementatie van technologie.

Verhaal twee gaat over een cliënt, waar de context/de omstandigheden minder gunstig waren. Iemand die zich vaak ziek voelt, een laag opleidingsniveau heeft, niet het sterkste netwerk om zich heen heeft, etc. Kortom veel omstandigheden, waar technologie gebruik weinig kans van slagen heeft.

Toch lukte het. Gelukkig is ze een twintiger en opgegroeid met technologie. Ze loopt ook vaak voor op de begeleiding als het gaat om technologie. Ze gebruikt een Apple Watch, die ze bij haar nieuwe telefoon heeft gekregen.

Ze kijkt met behulp van een paar begeleiders naar; de stappen die ze gelopen heeft, hoe ze geslapen heeft, etc. Dit neemt haar mentale onrust weg, met als gevolg dat ze zich niet ziek voelt. Het horloge gaf aan dat ze gezond was. Bij onrust gaat ze niet meer naar de huisarts of naar de fysiotherapeut voor allerlei kwaaltjes, wat een gevolg was van haar onrust. Wat mooi! Goed voor de cliënt en goed voor de medewerker. De medeweker vertelde dat het veel tijd scheelde, omdat ze minder werk hadden rondom specialisten.

Ik vind het een ontzettend mooi en groot verhaal. Het heeft impact op het leven van de cliënt, ze heeft meer regie en ze heeft een rustiger leven. Voor medewerkers levert het tijd op, om andere dingen te doen en het verminderd werkdruk. In de beleving van de professional, nu zonder ‘pr…’ haakjes was het klein. Misschien zou het normaal moeten zijn dat het klein is…

In het laatste verhaal kwamen twee aspecten bij elkaar waardoor technologie bijdroeg. Een digivaardige cliënt en een vakman. Ik hoop dat mensen enthousiast worden en dat ‘zorgprofessionals’ net als de oude klusjesman niet kunnen ophouden over tackers. Simpelweg, omdat dit het werk makkelijker maakt voor vakmannen en vrouwen.